پرسش: آیا کسانی که دائما از داروهای اشتهاآور برای افزایش اشتهایشان استفاده می‌کنند، در معرض خطر هستند؟ رایجترین داروهای اشتهاآور کدامند و به چه کسانی توصیه می شوند؟
پاسخ دکتر سیدضیاالدین مظهری، متخصص تغذیه و استاد دانشگاه علوم‌پزشکی ایران:
معرفی کردن داروهای اشتهاآور کار درستی نیست زیرا تجویز هرکدام از آنها مبتنی بر بررسی‌های آنتوپومتری، یافته‌های بالینی و آزمایشهای خون است. مساله بی‌اشتهایی بسیار گسترده است. مهم‌ترین علت بی‌اشتهایی کمخونی فقر آهن است.
افراد کمخون علاوه بر بی‌اشتهایی، هم عصبی و تحریک‌پذیر هستند هم دستانشان گزگز می‌کند و سوزن‌سوزن می‌شود و به اصطلاح خواب می رود. اگر این افراد بتوانند با توجه به وضعیت آزمایششان کمخونی خود را زیر نظر پزشک برطرف کنند، اشتهایشان به غذا برخواهد گشت. دومین علتی که باعث کم‌اشتهایی می‌شود حالت روانی و عصبی افراد است که معمولا به‌دلیل کمبود ویتامینهای گروهB کمپلکس خود را نشان می‌دهد.
به عبارت دیگر، اگر برخی از ویتامینهای گروهB شامل تیامین، ریبوفلاوین و نیاسین به اندازه کافی دریافت نشوند، تولید و توزیع انرژی در بدن به هم خواهد خورد و مشکلساز می‌شود زیرا علت دیگر کم‌اشتهایی و بی‌اشتهایی، فشارهای عصبی یا عدم تعادل بین دریافت انرژی و از دست دادن آن است. گاهی هم کمبود اسیدهای آمینه ضروری باعث بی‌اشتهایی می‌شود. در این صورت تجویز مخمر آبجو که سرشار از اسیدهای آمینه و ویتامینهایB کمپلکس است می‌تواند در بهبود اشتها موثر باشد.
عفونت‌های مختلف گوارشی یا بهطور کلی عفونت‌هایی که تب ایجاد می‌کنند نیز می‌توانند عامل ایجاد کم‌اشتهایی یا بی‌اشتهایی باشند. بنابراین تا زمانی که علت بی‌اشتهایی مشخص نشود نمی‌توان بیدلیل داروهای اشتهاآور تجویز کرد زیرا کمترین عارضه آنها این خواهد بود که فرد را از مراجعه به پزشک بازخواهد داشت.
